Ik zit in mijn tuin. Het terras is gelegd. De eerste stap is gemaakt.
De rest van de tuin ligt nog braak.
Het onkruid, waar ik me vorige week nog kwaad op heb gemaakt, schiet alweer uit de grond.
Vrolijk fluiten de vogels hun lied. Ik besluit een ommetje te maken in de wijk.
Een man plant met zijn zoon de voortuin aan. Aanmoedigende klanken: “dat heb je goed gedaan.” Alsook minimaal vijf keer een noot tegen de jongen, dat hij anders moet gaan staan, wat hij beter hoort te doen en opletten want “daar moet je niet gaan staan met je schoen.”
En zo begint het. Dat doe je wel en dat doe je niet. Zo hoort het. Zo moet het. En dat kan echt niet. De wereld van goed en fout, krijgen we al jong in de schoenen geschoven.
Ondertussen denk ik aan mijn onkruid. De natuur doet niet mee aan dat “zo moet het niet en zo moet het wel” spel. De natuur gaat zijn gang en ziet het wel, wat er gaat gebeuren.
De bloemen in de wijk staan te stralen in prachtige kleuren.
Ik vang een gesprekje op. Een dochtertje van iemand is gediagnosticeerd met ADHD. Ik hoor ze spreken over wat zij vooral niet kan. En dat vind ik altijd een beetje gek, om diagnoses te zien vanuit een gebrek. In mijn werk probeer ik er serieus naar te kijken maar ook een beetje aan voorbij te gaan. Ik doe niet altijd wat hoort: maar kijk vaak naar waar iemand echt mee scoort!
Ik ken genoeg kinderen die je niet moet vragen een toren te bouwen. Hebben ze geen zin en lukt het ze niet om focus te behouden. Als je ze vraagt de aller hoogste / scheefste / gekste toren te bouwen: zijn ze vaak niet te houden. Moraal van het verhaal: geef ze focus / een doel en een vorm van spel: vaak vermaken ze zich prima en gaat de tijd ook lekker snel.
Ik pleit ervoor om naar onszelf en onze kinderen wat natuurlijker te kijken. Voorbij goed, fout, hokjes, regels en systemen. Een wat vrijere blik, met wat meer spel en het vermogen om je om een andere denk of zienswijze te verwonderen.
Zoals je naar een bos bloemen kijkt en denkt WAUW!
In mijn werk zie ik het dagelijks. De WAJONG talenten en de jongens en meiden van de straat. Vaak met een achterstand, maar niet minder volmaakt. Precies dat wat ze te leren hebben, is vaak wat ze imperfect perfect maakt.
Als je ze mee kunt geven wat helemaal TE WAUW aan ze is, voelen ze zich gezien, gehoord en gaan ze stralen. En ik kan je een ding zeggen: al deze jongeren weten op hun eigen wijze het verschil te maken.
Misschien wordt het tijd om er WAUW-jong van te maken.
#change.naturally
