“Het glas is halfvol.” “Of is het halfleeg?” Het antwoord wat je krijgt en door velen aanvaard is als volgt: “Een optimist zegt dat het halfvol is. Een pessimist zegt dat het halfleeg is.”
“The Secret” zou deze gedachten onderschrijven, werd ergens in mijn vriendenkring nog eens bevestigd. Ik heb niet gecheckt of dat waar is. Ik ben er niet zo van om mijn positieve gedachten naar het universum te sturen en daar alleen maar “fucking sunshine and eat glitter all day” voor terug te krijgen. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van roze en glitters! Vooral met carnaval! Maar ik hou ook van gezond realisme.
En dat maakt een mooie brug naar het punt dat ik wil maken. Het is fijn om positief in het leven te staan. Ik heb echter moeten leren dat de pessimisten, “de halflegers” net zo waardevol zijn als de optimisten “de halfvollers.” Voor zover deze categorieen bestaan Het was mijn veronderstelling dat de “halfvollers” een stap “verder” waren dan de halflegers. Wat dat “verder” dan ook moge zijn. Ik had ergens ooit geleerd dat positief zijn beter was.
En ja, het is fijn om in veel dingen het goede te zien. En nee, het is niet altijd beter.
Het is zeker interessant en leerzaam om te onderzoeken met welke intentie je naar zaken kijkt: positief of negatief. Wanneer je je blind staart op het halfvolle glas zie je simpelweg niet wat er halfleeg is.
Een voorbeeld uit mijn leven: ik heb vele opleidingen gevolgd. Zelfverbeteringstrajecten. Coaches. Cursussen. En wist eigenlijk altijd wel weer iets wat me “verder” zou brengen. Tijdens de opleiding keek ik alweer naar de volgende. En dacht ik werkelijk niet meer aan wat ik al gedaan had.
Mijn blinde vlek?
- Gebrek aan zelfvertrouwen: steeds een nieuwe opleiding, het is nooit genoeg.
- Gebrek aan inzicht van wat je echt nodig hebt: vertrouwen.
Mijn grootste uitdaging hierin? Mijn vader. Die zegt namelijk gewoon wat ie denkt. Waarheid? Ik kon daar niet zo goed mee omgaan. Werd er onzeker van. Was van binnen boos, maar zei niets. Tijdens een familie opstelling kwam het inzicht tot me. Het werd tijd mezelf eens wat meer te laten zien! Mezelf uit te spreken. Ook als ik me over onderwerpen onzeker voelde. Er bestaat niet zoiets als “de waarheid.” Het is gewoon een ander perspectief. Bij mezelf kwam ik tevens tegen dat ik niet zo goed tegen kritiek kon. Ik nam het nogal persoonlijk. Het zal je niet verbazen dat ik dit in vele situaties heb herhaald. Met partners. En als mensen kritiek uitte, haakte ik af of bleef ik buiten schot.
Nu ik ouder word en de band met mijn vader beter wordt, zoek ik mijn vader wat vaker op. Nee, we zijn het nog niet altijd met elkaar eens. En dat is prima zo.
Ik ben mijn vader meer gaan respecteren. En daarmee mezelf ook.
Een tijd terug, sprak ik met een vriend over het leven. Hij heeft jarenlang geworsteld met alcoholisme. We vinden herkenning in elkaars verhalen en houden ervan te filosoferen over het leven. Een eetstoornis of drankstoornis: het is toch altijd weer dat hoofd, dat ego dat met je verhaal aan de haal gaat. Dat zaken als positief of negatief beschouwd. Als waar of niet waar. Halfleeg of halfvol. Wat altijd weer uitgaat van dualiteit. Van iets of niets. Van anders of gekker. Beter of slechter. En dan, werkt humor altijd ontnuchterend. Ineens kopt ie de bal binnen:
Hey Ilse, weet je welk grapje we maken bij de AA over dat glas?
Of het nou halfvol of halfleeg is: er past altijd nog wijn bij!
We lachen.
Het is wat het is.
Het glas is het glas.
Drink het op.
Vul het aan.
Soms wil je er nog eentje. En voor sommigen is het beter dat glas gewoon te laten staan.
