Het is mei. De “me” is in de maand. Op zoek naar woorden, waar de “me” in verborgen zit, kwam ik uit bij een prachtig woord: omarmen.
Er is moed voor nodig jezelf echt te omarmen! Met alles wat er is.
Wanneer je je geraakt voelt, je masker te laten zakken en te zeggen: kijk, hier ben ik!
Er is moed voor nodig, jezelf te laten zien voordat je er echt klaar voor bent.
Wanneer je je rot voelt. Saai. Verward. Eenzaam. Boos. Bang. Verdrietig. Moe. Besluiteloos.
Er is moed voor nodig, om precies daar op die plek, het licht binnen te laten en iemand getuige te laten zijn, van die plek in jou. Wanneer de schaamte zo snel roept, het anders te doen. Waar je zo snel je masker optrekt, de pijn weglacht.
De grootste zelfliefde omarmt ook je donkere kwetsbare kanten. Het is juist op die plekken waar je jouw licht op mag laten schijnen. Zodat jij jezelf leert dragen. Ook op donkere dagen.
Neem het risico, jezelf ten diepste te omarmen. Alleen de diepste schaamte kan geheeld worden in het licht van de liefde. In de armen van een liefdevolle vriend. Die je vast kan houden. Die van je houdt. Zoals je bent.
Dat is de liefde die je verdient.
Wanneer jij je op je kleinst voelt. Een liefde die je omarmt. Die niet zegt hoe iets beter kan. Of anders moet.
Die lacht. Omarmt. En zegt: lieverd, het is goed.
Ga niet voor minder. Omarm jezelf! Leer omarmen!
Daarom aan ieder mijn advies:
Omarm.
Kijk in de spiegel.
Lach!
En roep: Ik hou van jou!
Dan draag jij niet langer de liefde. Dan draagt de liefde jou!
