Ilse. Is vooral Ilse.
Haar hele leven is ze al een beetje een dwars-denker. Een love – rebel. Een story – teller. Een game – changer. Met haar teksten laat ze je graag het leven beleven.
Diverse schappen komen voorbij in haar blog- winkel: moederschap, ondernemerschap, blijdschap, wetenschap. Maar vooral verwantschap.
Want ons verwant voelen met elkaar, zijn we in deze tijden waarin individualisme hoogtij voert soms een beetje vergeten. De meeste social media posts roepen vooral op om het leven groots te leven.
Dat laatste, maakt wat los bij Ilse. Ze hoopt met haar blog een andere beweging te faciliteren. Over het leven van alle dag. Het leven zoals het is. Met de pieken en dalen. En dat je van die dalen, niet zo hoeft te balen. Die horen namelijk gewoon bij het leven. En als je die dalen goed doorstaat, kan je dat ook heel veel geven.
Ilse hoopt dan ook van harte dat jij je met dit blog verwant voelt.
Laten we het leven niet perse groots en mooi leven. Laten we het leven vooral spelen, ervaren en beleven.
In het grootse. In het kleine. En op de weg van het doodgewone. Waar we met z’n allen maar wat aan klonterklooien.
Hee Ilse,
Na lange tijd je blog weer eens opgezocht en een stukje gaan lezen. Wat mooi en vooral herkenbaar dat je dit zo verwoordt. Door een half jaar cursus ultra runnen, heb ik geleerd om oprecht dankbaar te zijn voor het deel mogen uitmaken van de natuur en het kunnen bewegen. Dit ook door getrokken naar het dagelijks leven. “Gewone” dagen zijn heerlijk. Je ontbijtje, koffietje, samen wakker worden, naar werk fietsen, verbinding maken. Altijd gedacht aan bewijzen en presteren, maar uiteindelijk heeft dat niks met geluksgevoel te maken. Dankbaarheid en dingen binnen laten komen wel. Dank je voor je blog.